Se eu lles pregunto cal pensan que é a postura de Laura Mariño ante o Nadal, errarán. Ela é feliz cando se achegan estas datas, desbota a apatía que a envolve acotío e, xúrollelo, parece outra persoa: alegre, cálida.
Non sei, de certo, cal é o motivo. Sería de agardar, por suposto, que Laura criticase o consumismo que nos invade ao chegar decembro, e aí acertan. Ela arremete contra as marcas comerciais, que aproveitan este tempo de paz e amor para vendernos cousas que non precisamos, que crean necesidades que nin sabiamos que tiñamos. Pode pasar horas disertando sobre iso, mais nada lle quita o sorriso da boca.
Teño unha teoría, mais non a podo probar. Quizabes Laura viviu os mellores intres da súa vida nestas datas: libre das imposicións escolares, coa súa sempre dispersa familia reunida ao carón da mesa, sendo, por unha vez, unha nena feliz.
Nos últimos tempos, xa adulta, sempre garda uns días das vacacións invernais para vir visitar a familia Porto, ou como ela chama a meus pais, o señor P. e a señora P. Son días nos que vexo unha Laura Mariño descoñecida que, mesmo, aparece pola casa cunha barba postiza, imitando o Apalpador. Se vostedes a visen!
Ah! E aínda que sexa un pouco cedo.... Felices festas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario